Τρίτη 13 Μαΐου 2008

γραφω βιωμενη μυθιστοριογραφια - παντρευω το μυθο με την πραγματικοτητα - παιζω με το χρονο

Πώς έγινα συγγραφέας...
Ξεκίνησα γράφοντας ποιήματα. Το πρώτο στα επτά για τον πατέρα μου. Οι συμμαθητές με έλεγαν «ποιήτρια» και οι δάσκαλοι προτιμούσαν από μένα κάποιο έμμετρο κείμενο αντί της καθιερωμένης έκθεσης.
Η ιδέα να γίνω συγγραφέας μάλλον θα πρέπει να συνελήφθη στο δεκάχρονο μυαλό μου τη φοβερή στιγμή που έσωσα κυριολεκτικά από την πυρά την «Πάπισσα Ιωάννα» του Ροΐδη, όταν η Ελπίδα, η παιδική μου φίλη στο χωριό του πατέρα, όπου ήμασταν για το Πάσχα, έχοντας κερδίσει το δερματόδετο βιβλίο σε μια σχολική εκδήλωση, το θεώρησε ιδανικό προσάναμμα για το τζάκι και έκανε να σκίσει την πρώτη σελίδα. Μετά τη σωτήρια παρέμβασή μου, βάλθηκα μανιωδώς να εξερευνώ το τρόπαιό μου και ας μην κατανοούσα πολλά που γράφονταν εκεί.
Ωστόσο, αυτό που με έκανε τελικά συγγραφέα ήταν η αποστολή που πολύ αργότερα από έμπνευση ανέλαβα να κηρυχτεί ιστορικό και έργο τέχνης ένα νεότερο μνημείο κατασκευασμένο από αυτοδίδακτο καλλιτέχνη που μάλιστα το αφιέρωσε στη μνήμη της γυναίκας του. Συγκινημένη από το μήνυμα της αληθινής αγάπης μάζεψα στοιχεία της ζωής τους και πλέκοντάς τα με το μύθο έπλασα το πρώτο μυθιστόρημα ( Μες στους καθρέφτες κατοικούν έρωτες», 1995).
Το βιβλίο μπήκε στο φάκελο του Υπουργείου Πολιτισμού σαν βασικό στοιχείο και το Μνημείο αναγνωρίστηκε επίσημα από την Πολιτεία το 1996.
Στο μεταξύ εγώ είχα πάρει φόρα και έγραφα, έγραφα…
Αυτό που δεν ξεχνάω ποτέ είναι πως δεν έγινα συγγραφέας παρακινημένη από φιλοδοξία, αλλά γιατί είναι προορισμός μου σε αυτή τη ζωή να μοιράζομαι με τους άλλους όνειρα, αξίες, συναισθήματα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει!
Στίχοι από το τραγούδι "Κάτι τέτοιες νύχτες":
Για να ακούσετε το μουσικό κομμάτι πατήστε εδώ:




Έχω μια διάθεση απόψε να σε δω,
αχ και τι δε θα ’δινα να ’ρχόσουνα εδώ,
τα δικά σου βήματα ν’ ακούσω στα σκαλιά
κι ύστερα στην πόρτα να γυρίζεις τα κλειδιά.

Άσχημα παιχνίδια που μου παίζει το μυαλό,
με τη φαντασία μου σε φέρνω πάλι εδώ,
να με νανουρίζεις με τραγούδια και φιλιά,
να ’σαι η ζωή μου όπως ήσουνα παλιά.

Κάτι τέτοιες νύχτες που βουλιάζω στο ποτό,
μου περνάει η σκέψη πως ακόμα σ’ αγαπώ,
κάτι τέτοιες νύχτες να ησυχάσω δεν μπορώ,
θέλω να γυρίσεις, να σ’ αγγίξω, να σε δω.

Κρύβεσαι κι απόψε στην ανάσα των κεριών, γίνεσαι ο στίχος πονεμένων τραγουδιών,
σαν μελαγχολία την καρδιά μου τυραννάς,
σαν την αμαρτία μες στο αίμα μου κυλάς.

Θα ’θελα μια νύχτα να κοιμόμασταν μαζί,
μές στην αγκαλιά σου να με πάρεις σαν παιδί,
να ’λυωνε στη φλόγα του φιλιού μας ο καημός, πάντα με πονάει ο δικός σου χωρισμός.

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Κάποιες πρόσφατες φωτογραφίες...

Στο χωριό... ..........................................Στο Λαγονήσι...
Στο Γαλαξίδι... .......................................Στον Πύργο της Πίζας... .........................................................Στο χωριό, στο ποτάμι..........................Ψαροντούφεκο...